9 november 2021 ☀️ 22 ° C.

Rustig opstaan, ontbijtje in de zon, water bijvullen, fietsen klaarzetten… Als je wat langer op één plaats staat, wordt het een soort routine. Het camperleven bevalt ons prima!

Vandaag fietsen we de andere kant op langs de Ecovia Litoral. We gaan eerst even een kijkje nemen bij de steiger van de ferry naar Ilha de Tavira. Hier kun je de lagune oversteken naar het strand van Tavira.

We besluiten door te fietsen en verderop over te steken. Het kost even moeite om de Ecovia te volgen en om Tavira uit te komen maar uiteindelijk vinden we een mooi blauw geschilderd fietspad naar Sante Luzia. In dit vissersdorpje drinken we een heerlijk kopje koffie.

Wat hier verder opvalt is de enorme octopus op één van de gevels. Gave versiering voor een stadje waar veel inktvissen worden gevangen.

De blauwe Ecovia verandert hier in een rood fietspad dat ons naar Pedras de El-Rei brengt. We doen hier een gave geocache die verstopt is in een olijfboom van 2000 jaar oud.

Bij dit plaatsje is ook de strandopgang naar Praio do Barril. Er is een vaste brug over de lagune die je bij het treintje brengt dat je door de duinen en de moerassen naar het schitterende zandstrand vervoert. Lopen kan natuurlijk ook (hebben wij gedaan met een Adventure Labcache). Één van de vragen van de labcache gaat over de vioolkrabben die hier met duizenden over het drooggevallen slik krioelen.

Bijzonder hier is het “Anker-kerkhof “. Er liggen hier heel veel ankers in de duinen bij elkaar die ooit gebruikt zijn om de netten voor de tonijnvangst aan vast te maken. Levert leuke foto’s op! Agnes zwemt nog even (ik ben niet zo dapper) en we lezen een uurtje in ons boek waarna we terug gaan naar de camper. De dag is weer omgevlogen.

10 november 2021 🌤 19° C.

Om 11:00 komen we aan bij Camper Park Playas de Luz dat vlakbij Isla Christina ligt. Het is een camperplaats met alle voorzieningen waar andermaal veel overwinteraars staan. De afstand die we afleggen van Tavira is maar 49 km. We zijn hiervoor wel de grens overgestoken en bevinden ons nu in Spanje. Niet alleen een andere taal maar toch ook weer een heel ander landschap en opeens een uur later omdat we in Portugal de 0-meridiaan zijn gepasseerd.

Vanaf onze camperplaats hebben we een mooi uitzicht over de wetlands. Er fourageren vlak voor onze neus flamingo’s en ooievaars.

Voor onze camperplaats loopt ook de Ecovia Litoral. Dit fietspad loopt hier over een oude spoorlijn naar Ayamonte. De trein werd vooral gebruikt om de vis landinwaarts te vervoeren. Nu is het dus in gebruik als fietspad. Hier en daar zie je nog restanten van de oude spoorbaan.

We maken een fietstocht via Ayamonte naar Isla Canela. We hoopten hier met de ferry over te kunnen steken naar Isla Christina om zo met een mooi rondje weer op de camperplaats uit te komen. Helaas… de ferry vaart alleen in het hoogseizoen. We moesten terug. De weg naar Isla Canela was zeer bijzonder te noemen. Een kilometerslange keurig geasfalteerde weg met aan weerszijden allemaal parkeerplaatsen (inclusief invalidenparkeerplaatsen) en hele mooie fiets- en wandelpaden. Deze weg grenst nergens aan en loopt dwars door de slikken naar Isla Canela dat nu (buiten het seizoen) een spookstad is. Duizenden appartementen en hotels met grote zwembaden (keurig schoon gehouden) en tuinen waar je geen mens ziet. Luguber! We vermoeden dat hier Europees geld is besteed maar dat controle achterwege is gebleven.

Eenmaal thuis werden we ‘s avonds beloond met een mooie zonsondergang.

11 november 2021 🌤 21° C.

We hebben vandaag niet de kortste rit naar El Rocio gemaakt. We hebben gekozen voor een weg om Huelva heen zodat we op de kustweg naar Matalascañas kwamen. Via deze weg rijd je langs het Coto de Doñana. Het is het grootste natuurpark van Spanje waar oa de lynx voor komt maar ook wilde paarden en flamingo’s. We blijven ons verbazen hoe vaak het landschap verandert langs de kust.

Aan de rand van dit natuurpark ligt het plaatsje El Rocio dat een Wild West aanblik heeft. Dit wordt vooral veroorzaakt doordat alle wegen in het plaatsje onverhard zijn. Dit is gedaan voor de vele paarden die hier altijd waren. Daarnaast hebben de gebouwen een brede en overdekte veranda waar nog vaak het bordje “reservados caballos” hangt.

El Rocio is verder vooral bekend door de jaarlijkse bedevaart vlak voor Pinksteren waar soms wel één miljoen mensen op afkomen. Er wordt dan een Madonna in processie door de straten gevoerd. Het stadje zelf is niet groot (er wonen zo’n 2500 mensen) maar ivm de paarden kent het stadje wel een groot aantal rijk versierde stallen. Deze zijn eigendom van de ongeveer 90 broederschappen die elk een eigen stal hebben waar ze paarden en koetsen onderbrengen en ze zelf tijdens de processie overnachten.

Het stadje ligt eigenlijk aan een groot meer dat deel uitmaakt van het natuurpark. Het meer is nu (toen wij er waren) grotendeels droog gevallen. Langs het meer is een soort van boulevard aangelegd die wel mooi bestraat is.

Na een warme dag overnachten we nu op camping Al Aldea. Het is heerlijk om weer eens op een gewone camping te staan ipv een camperplaats.