21 april 2022 ☀️ 25° C.

Çamlik – Karahayit

Even drukte als we Kuşadasi verlaten maar dan wordt het al snel rustig. In een weids panorama met besneeuwde bergtoppen rijden we over een opnieuw rustige hoofdweg naar Çamlik. We bezoeken daar een erg leuk treinmuseum dat vol staat met oude stoomlocomotieven. Zo staat er een beroemde treinwagon waar Atatürk in reisde. De treinlocs komen uit de hele wereld. Zeer bijzonder zijn de locs met een grote “sneeuwblazer” voorop. Ik zie dan echt voor me hoe zo’n trein zich door de sneeuw graaft.

Met de eigenaar / beheerder van het museum hebben we een gezellig kletspraatje en we wisselen onze Instagram accounts uit. Wel bijzonder want Instagram kennen ze hier niet echt.

Na Çamlik vervolgen we onze reis verder landinwaarts. Onderweg doen we boodschappen bij een grote supermarkt van de Migros. Deze winkelketen zien we veel in Turkije. Ook hier zijn we weer erg blij met Google Translate, de camerafunctie vertaalt alles wat er op de verpakkingen staat waardoor winkelen een stuk eenvoudiger wordt.

Het is 14:00 uur als we in Karahayit aankomen. Bij aankomst lijkt de camping gesloten maar na een telefoontje is de eigenaar binnen 5 minuten ter plaatse. Opnieuw staan we als enige op het grasveld. Kurhaus Arslan Camping is zeer eenvoudig. We gebruiken maar liever ons eigen toilet maar de douche werkt met water van een eigen bron (warm water).

Als we ons geïnstalleerd hebben, brengen we een bezoek aan de plaatselijke bazar. Het dorp ligt vlakbij Pamalukke en is bekend om het “rode” bronwater. Het zou een geneeskrachtige werking hebben. Er zijn in Karahayit veel “thermal” pensions.

Vanwege het vroege tijdstip in het jaar en de ramadan is het superrustig overal. De verkoper van verse sinaasappelsap heeft alle tijd voor een gezellig kletspraatje. Het gesprek gaat al gauw over de geldontwaarding van de Turkse lira. Ondanks zijn zware leven, vangt hij wel een Syrische jongen van 17 jaar op die gevlucht is en niemand meer heeft. Dit zijn toch wel de verhalen waardoor wij beseffen hoe goed wij het hebben.

We hebben deze camping ook uitgezocht vanwege de goede WiFi verbinding. Jan heeft ‘s avonds een online bijeenkomst tbv de VVE en we kunnen het prima volgen allemaal.

We kijken samen ook nog een werkelijk schitterende documentaire over dementie: “Liefsteling”. Ontroerend mooi! (Loes: bedankt voor de tip!). Wat fijn dat je samen nog zo kunt genieten met zo’n ziekte. (We kunnen deze programma’s hier volgen dankzij het feit dat we een VPN verbinding hebben).

Pamukkale

22 april 2022 ☀️ 27° C.

Op de fiets naar Pamukkale . Het plaatsje Karahayit ligt op fietsafstand van Pamukkale . Op de kaart die we vantevoren raadplegen is te zien dat we onderweg Hiëropolis passeren. Mooi meegenomen, denken we dan nog.

Toen we 2,5 km hadden gefietst, kwamen we al bij de ingang van Hiëropolis. Nadat we de fietsen op slot hadden gezet en de toegangspoorten zijn gepasseerd, blijkt dat de weg door Hiëropolis tot aan de baden van Pamukkale gaat. Het was dus allemaal veel dichterbij dan we hadden gedacht.

Het eerste stuk van de weg ging door de Necropolis van Hiëropolis. Opnieuw één lange rij met prachtige overblijfselen uit de Griekse en Romeinse tijd. Het hoogtepunt van Hiëropolis was het prachtige theater. We hebben al heel wat oude theaters gezien maar dit theater spant de kroon.

Efeze was mooi maar het “decor” van de met sneeuw bedekte bergtoppen is onnavolgbaar. We hebben andermaal genoten.

Na het theater gingen de Teva’s uit zodat we op onze blote voeten een bezoek konden brengen aan de warmwaterbaden van Pamukkale. Hoewel het hier ook weer behoorlijk toeristisch was, hebben we genoten van dit bijzondere fenomeen. De witte kalkrotsen waar het warme koolzuurhoudende water overheen stroomt, krijgen een “wollig” uiterlijk. Vandaar de naam Pamukkale (katoen-kasteel).

Nadat we om de baden zijn heengelopen, nemen we de weg terug naar de ingang van Hiëropolis waar onze fietsen staan (we vergeten helemaal om het museum te bezoeken). Van hier dalen we bijna vier kilometer af naar het plaatsje Pamukkale zelf zodat we de kalkrotsen ook van onderen kunnen bekijken. Ook eten we wat in een restaurantje. Smaakte prima.

Nadat we aan de oevers van een vijver onderaan de kalkrotsen een tukje hebben gedaan, klimmen we met onze fietsen weer naar boven. Flinke klim en het is ondertussen ook flink warm geworden (27° C. ). We brengen de rest van de middag door op de camping (in de schaduw). Als we aan het eind van de middag de fietsen weer op de camper willen zetten, stuiten we op een grote tegenvaller.

De stang van onze gloednieuwe fietsendrager is afgebroken. De afgelopen week vonden we de stang waar de bikeholders aan vastzitten al erg beweeglijk. Nu blijkt dat de stang aan één kant finaal is afgebroken. Goede raad is duur… wat nu?

De campingeigenaar is vriendelijk en helpt ons om de fietsdrager provisorisch te repareren. Wat later nemen we echter het besluit om zonder onze fietsen verder te gaan. We durven het niet aan met de afgebroken stang. Stel je voor dat ze onderweg er af vallen. We maken een afspraak met de campingeigenaar om onze fietsen tijdelijk bij hem te stallen en ze aan het eind van onze Turkijereis op te halen.

Jammer dat het zo moet lopen maar het is niet anders. Agnes heeft nog wel de tijd genomen voor een lekker recept voor de Omniaoven. Dit recept kun je weer vinden op onze receptenpagina.

Salda Gölü

23 april 2022 ☀️🌤 25° C.

We laten de fietsen achter op de camping en rijden naar het Salda Gölü, het zoutmeer. De route er naar toe is wederom erg mooi. Weer een heel ander landschap. Ditmaal rijden we over een soort van hoogvlakte met veel agrarische cultuur. De weg naar Salda Gölü kent veel stijging. Hier en daar lange hellingen van vijf kilometer met een stijgingspercentage van 8%.

Als we bij het zoutmeer aankomen, zit het weer een wat tegen. De zon is een beetje weg waardoor het anders erg blauwe meer er wat minder blauw uit ziet. Desondanks blijft het een fantastisch landschap. We genieten volop!

We hebben aan de oever met verschillende mensen leuke gesprekken. Ze komen spontaan naar ons toe en zijn vooral benieuwd waar we vandaan komen. Van één van deze mensen (we bieden hem een kop koffie aan). horen we dat het eigenlijk geen echt zoutmeer is. Hij noemt het een “soda” meer. Goed voor je huid om in te zwemmen volgens hem. ‘s Zomers is het veel drukker bij het meer. Nu is het stil. Hij vertelt dat het ook komt omdat Russische vliegtuigen nu niet mogen landen in Turkije waardoor er maar weinig toeristen zijn.

Net als we willen gaan lunchen, worden we gebeld door de leverancier van onze fietsdrager. Hij heeft gehoord van ons probleem en stelt voor om het kapotte onderdeel op te sturen naar de camping in Turkije zodat we de fietsdrager zelf kunnen repareren en het kapotte onderdeel kunnen vervangen. We zijn enorm opgelucht en blij met deze oplossing. Hierdoor kunnen we aan het eind van onze tocht door Turkije de fietsen weer ophalen en veilig mee terugnemen op de herstelde fietsdrager naar Nederland. Prima geregeld!

Na de lunch vertrekken we weer. We rijden in één ruk naar de kust waar we de camper parkeren bij het haventje van Azmakboyu Sokak. Het haventje ligt aan de monding van een riviertje. We parkeren voor 40 TL op een grote parkeerplaats en kunnen voor 10 TL ons toilet legen.

We drinken een borrel op een strandterrasje en genieten van de sfeer in dit stadje. Het is extra gezellig overal omdat het vandaag een nationale feestdag is: Kinderdag. Overal veel festiviteiten. Hopelijk kunnen we rustig slapen…