Sultanhani en een fietsendragerprobleem…

19 mei 2022 🌧☁️ 14° C.

Gisteren vertelden we Tahir (campingeigenaar) van ons fietsdragerprobleem. Is echt een probleem aan het worden omdat de fabriek al voor de tweede keer een reserve stang heeft opgestuurd maar de Turkse douane houdt het pakket nog steeds vast…

Tahir bood aan om ons vandaag te helpen en bracht ons naar een plaatselijke garage waar men een nieuwe stang zou kunnen maken. Dat feest ging echter niet door. Wat nu? Opnieuw een telefoontje van Tahir… In Aksaray (30 km terug) kon men het maken.

Het duurde even maar uiteindelijk is het gelukt! Met drie man sterk is er aan de fietsdrager gesleuteld maar uiteindelijk is onze originele buis gelast en kunnen we de fietsdrager weer gebruiken. We hopen dat hij het houdt tot we in Nederland terug zijn en een nieuwe kunnen halen.

Terug in Sultanhani gaan we naar de grote karavanserai (Han). Deze is erg mooi om te bekijken. Men heeft veel zorg besteedt om de karavanserai goed uit te lichten. We vinden het een schitterend gebouw. Het wordt niet gebruikt zoals de andere karavanserais die we bezochten maar is echt een museum waarin het gebouw centraal staat.

In Sultanhani stuiten we op een vreemd verschijnsel. Men maakt nieuwe tapijten “oud” door ze op straat te gooien en al het verkeer er over heen te laten rijden. “Oude” tapijten brengen bij sommige kopers meer geld op.

In Göreme zagen we al een draaiende trommel met tapijten en stenen erin om “slijtage” te bewerkstelligen. Hier is de straat bedekt met tapijten.

We kijken ook even bij een atelier waar mannen oude tapijten herstellen. Een precies klusje wat veel van je ogen vergt, horen we van Tahir die vroeger dit stopwerk ook jaren heeft gedaan.

Het weer is vandaag omgeslagen. Zaten we gisteravond nog tot een uur of acht buiten voor de camper, nu is het erg fris. De temperatuur komt amper boven de 14° C. We zitten een groot deel van de middag knus binnen. Agnes maakt al vast het recept voor de Omniaoven dat dit weekend online komt.

Tuz Gölü – Sille – Konya

20 mei 2022 🌤☀️ 12 – 19° C.

We verlaten Sultanhani, nemen afscheid van Tahir en rijden richting Tuz Gölü. Het is een groot zoutmeer dat steeds verder aan het droogvallen is. De weg er naar toe loopt over een grote vlakte die al door het water van het meer is prijsgegeven. We kijken uit over een grote dorre vlakte waar maar weinig vegetatie is.

Als we langs een rij bomen rijden op een zandwal, zien we in de verte de uitkijktoren opdoemen. Van hieruit zouden we flamingo’s kunnen spotten. Als we bij de uitkijktoren aankomen, blijkt echter het water zich al verder te hebben teruggetrokken. Toch is het een mooie plek om even rond te kijken. Hier zijn de geulen met het zoute water goed zichtbaar. Het is er heerlijk rustig en op een paar vogels na doodstil.

Na een kop koffie en een paar dronevluchten rijden we door naar Konya. Terwijl we richting Konya rijden, krijgen we contact met Sebiha die we al eerder tijdens onze reis bij Manavgat ontmoetten. Zij woont in Konya en wil ons heel graag Sille laten zien. We spreken af op de parkeerplaats bij het plaatsje.

Het is heel leuk om Sebiha nogmaals te ontmoeten. Ze is een mooie en moderne jonge Koerdische vrouw die ons van alles vertelt over de Turkse gewoontes. We leren een hoop van haar over allerlei onderwerpen. Voor ons is het fijn dat ze zo goed Engels spreekt. Ze vertelt over haar werksituatie en we horen dat het met de goede banen hard werken is met lange werktijden. Ze is wat dat betreft best jaloers op de Turkse mensen die in Nederland wonen en werken.

Het dorpje Sille is een toeristische trekpleister. In het dorpje sprak men tot 1920 nog Grieks en leefden Grieken en Turken vreedzaam naast elkaar. De grote filosoof Rumi zorgde er voor dat er al vanaf de twaalfde eeuw respect was voor elkaars geloof.

We bekijken samen het Grieks-orthodoxe kerkje, de moskee en ook nog een klein museumpje dat “Tijd” als thema heeft. Er staat een aantal bijzondere meetinstrumenten.

Sebiha laat ons na deze bezoeken kennismaken met het roken van een Turkse shisha (waterpijp) en we eten gefrituurd ijs. Lekker!

Hierna brengen we Sebiha thuis met de camper en rijden wij door naar een grote gratis camperplaats aan de rand van Konya. Het is een prachtige camperplaats waar alle voorzieningen (water, elektriciteit, toiletten en douches) gratis zijn. Volgens Sebiha is dit omdat het een bedevaartsoord is. Veel voorzieningen in de stad zijn hier gratis.

In het begin staan er nog niet zoveel campers maar als na een kwartier nadat wij zijn gearriveerd, er een grote groep Italiaanse campers (groepsreis) aankomt, is de camperplaats bijna vol. We hebben weer leuke gesprekken met een Zwitser en de Italiaanse reisleidster. ‘ s Avonds zitten de Italianen gezellig met elkaar aan een lange tafel buiten te eten.

Konya

Om 9:00 uur (8:00 uur Nederlandse tijd) zingen we eerst voor Sam. Sam, onze jongste kleinzoon, wordt vandaag 1 jaar. We vinden het toch wel een beetje lastig dat we er vandaag niet bij kunnen zijn. Maar even FaceTimen maakt veel goed.

Vandaag bezoeken we Konya. Konya is de oudste hoofdstad van Turkije en heeft veel oude moskeeën. Vanaf de camperplaats is het 400 meter lopen naar de tramhalte van lijn 5H die je snel de stad inbrengt. We stappen na vier haltes uit bij Mevlana waar het klooster is met de tombe van Rumi. Rumi is één van de grootste filosofen en dichters die bij alle godsdiensten weerklank vindt (Soefisme). Enorm veel gelovigen bezoeken zijn graf.

De tombe maakt ook op ons grote indruk. Het klooster ziet er heel anders uit dan alle andere kloosters die we tijdens deze reis hebben gezien. Binnen klinkt muziek van de derwisjen en dat alles bij elkaar maakt dat er een speciale sfeer hangt. Aan de buitenkant worden momenteel restauratiewerkzaamheden uitgevoerd.

Na het graf van Rumi slenteren we door de ruim opgezette bazarwijk richting de heuvel in de oude stad met daarop de Alaeddin moskee.

De bazar is Konya is authentieker van opzet dan in andere grote steden in Turkije. Redelijk ruim opgezette straatjes met winkeltjes, restaurantjes en verschillende oude moskeeën die de moeite waard zijn om te bekijken.

Op de heuvel is de Alaedin moskee. Het is de oudste moskee van Konya. Hierachter is een grafkamer met tombes van een aantal sultans. We lopen daarna over de (kunstmatig opgeworpen) heuvel en gaan door de bazar weer terug naar de tramlijn en naar de camper.

Onderweg eten we als lunch een specialiteit uit Konya, Etliekmek. Het is smaakvol en heeft wel iets weg van de in Nederland verkrijgbare Turkse Pizza (iets pittiger).

.

‘s Avonds bezoeken we een voorstelling van de dansende derwisj. Een derwisj is een soefigeestelijke die een gelofte van armoede heeft afgelegd. De voorstelling is toegankelijk voor iedereen. Wij betalen 30 TL per persoon. De dans stelt eigenlijk een gebed voor. Voor extra informatie over de achtergrond van de dans: klik hier.