Kabakoz Beach
Zondag 21 april 2024 – ☀️🌤️ 22° C.
Vanuit Edirne rijden we in een rustig tempo richting Azië. Het is zondag en er rijden nauwelijks vrachtwagens vandaag. Wellicht dat er hier ook op zondag niet gewerkt wordt?
We nemen de weg bovenlangs Istanbul. We misssen zo de grote drukte. De snelwegen zijn hier vrijwel allemaal tolwegen. Ze zijn te herkennen aan de tolpoorten waarboven HGS staat.
Twee jaar geleden hebben we al eens een tolvignet van HGS gekocht. Je kunt het vignet kopen bij een PTT kantoor of bij een kantoortje van de HGS zelf. Het vignet wordt gekoppeld aan je kenteken en paspoort. Vervolgens kun je een tegoed op je HGS vignet laten zetten van maximaal 1000 lira (ongeveer € 30).
Elke keer als je een HGS tolpoort passeert, wordt er een bedrag van je tegoed afgeschreven. Je hoeft niet bang te zijn dat je te weinig tegoed hebt. Je kunt er later altijd tegoed bij zetten. Bij de grensovergang wordt je kenteken gecontroleerd en moet je een eventueel tekort bijbetalen. Wij zetten het maximum op ons vignet bij een HGS kantoortje op een parkeerplaats langs de snelweg.
Omstreeks 12:15 uur gaan we over Yavuz Sultan Selim Brug. Op de borden staat de brug over de Bosporus aangegeven als “Köprüsu” (betekent brug). De brug wordt ook wel de derde Bosporusbrug van Istanbul genoemd maar je gaat over deze brug naar Azië echt met een grote boog om Istanbul heen.
Ons eerste reisdoel in Azië is een camping bij Sile. Daar is het echter zo’n modderboel dat we 38 km verderop uitwijken naar een prima camping aan de Zwarte Zee bij Kabakoz. Omdat het warm weer is dat nog een paar dagen aanhoudt, boeken we voor twee nachten.
Op de website even klikken op de foto’s
Kabakoz (2)
Maandag 22 april 2024 – ☀️ 24° C.
Terwijl we heerlijk in het zonnetje zitten, draait de wasmachine vrolijk z’n rondjes. Het gebruik van de wasmachine is gratis en inbegrepen bij de prijs van de camping. Maandag wasdag aan de Zwarte Zee 😀!
We doen vandaag niet veel. We lezen een boek. Jan maakt het grote dakluik van de camper weer eens goed schoon. We hangen een wasje op en we wandelen langs het strand. Het is stil en het enige dat we horen zijn de koeienbellen van de koeien die niet ver van ons bij de rivier lopen die hier in zee uitkomt.
Als we ‘‘s middags een biertje drinken op het terras bij het strand, ziet de campingeigenaar m’n drone. Het blijkt dat er hier niet gedroned mag worden omdat vlakbij de camping een marinecomplex ligt. We hebben dus geluk gehad.
Poyrazlar
Dinsdag 23 april 2024 – 🌤️☁️ 22° C.
Van Kabakoz naar ons volgende reisdoel, het Ormanya Wild Life Park, doorkruisen we een groot heuvelgebied met steile klimmetjes en hier en daar slechte wegen. Soms ook zulke nieuwe wegen dat Google deze nog niet kent en we even flink moeten zoeken om weer op de goede route te raken.
In de kleine dorpen die we passeren is het goed opletten. Behalve veel zwerfhonden komen we ook koeien op de weg tegen. Uitkijken geblazen dus!
Als we bij Ormanya aankomen, is het er ontzettend druk. De camperplek staat overvol. We moeten met de camper omkeren in de volle rij. We komen er achter dat het vandaag een bijzondere dag is. Het is Nationale Soevereiniteitsdag en de Dag van het Kind. Alle Turken zijn vandaag vrij. We zoeken een andere plek bij een groot meer bij het dorp Poyrazlar in de buurt. Ook bij dit meer is het stervensdruk. Gelukkig vinden we een mooie plek op een nog maar twee jaar oude camping.
‘s Middags fietsen we rondje om het meer. Het is er werkelijk ongelofelijk druk. Alle oevers zijn bezaaid met gezinnen die heerlijk buiten de dag doorbrengen met elkaar. We denken dat er wel duizenden mensen rondom het meer bivakkeren. Er zijn rond het meer heel veel picknick plekken gemaakt op steigers en vlonders boven het water. Overal branden de barbecues. Ook een oude kermis draait op volle toeren op deze feestdag.
Als we terugkomen op de camperplek is het al een stuk rustiger. We vermoeden dat een aantal gasten hier voor een lang weekend waren. Ook deze vrij nieuwe camperplek is weer netjes afgebakend met hekken. Dat viel ons ook al op bij andere overnachtingsplekken in Turkije. We vermoeden dat dit is om de zwerfhonden buiten te houden. De zwerfhonden zijn overigens totaal niet agressief en veel van de honden lijken op een of andere manier af te stammen van het zelfde ras namelijk de Anatolische herder.
Safranbolu
Woensdag 24 april 2024 – ☁️ 28° C.
Als we opstaan is het al vrij warm. Volgens onze weerapp gaat de temperatuur rond de 30° worden. De zon laat zich echter de hele dag niet zien. Het lijkt wel of er een grijze deken over het landschap ligt. Dat is jammer want we rijden door een prachtig groen landschap naar Safranbolu. De oorzaak van de hoge temperatuur en de “grijze deken” wordt veroorzaakt door een zandstorm. Ons dashboard ziet er behoorlijk stoffig uit van de fijne zanddeeltjes die in de lucht zitten. Op een gegeven moment zetten we de airco maar aan omdat het ook erg warm wordt in de camper.
Vlak voor Safranbolu passeren we nog de grootste staalfabrieken van Turkije bij Karabük die niet echt een frisse aanblik bieden.
Rond 13:00 uur komen we aan op de camperplek die vlakbij het oude centrum van Safranbolu ligt. Het is er vrij rustig. ‘‘s Avonds staan we met zes andere campers en wat motorrijders.
Na een kort tukje voor de camper lopen we naar de oude binnenstad. De stad dankt z’n naam aan de bloeiende handel in saffraan in de tijd van de Zijderoute.
De stad heeft veel oude Ottomaanse vakwerkhuizen en kent een gezellig centrum met veel kleine winkeltjes waar van alles wordt aangeboden voor de toeristen.
We eten een lekker ijsje (ijs met warme dadelpasta en wat nootjes), bezoeken een klein museum (een oud Ottomaans huis) en drinken tenslotte nog wat in een oude Han (karavanserai).
Morgen reizen we weer door naar de Zwarte Zeekust. Daarover later meer.
